LAWUNG LIWUNG

"Mang, antosan!" Lenyap. Duh, éta sora. Moal kapalingan déngé. Sora manéhna. Sora nu napel na lelembutan. Sora nu kungsi larbus kana ati. Sora manéhna. Enya, sora manéhna. Manéhna, nu ngaranna rapang minuhan rohang rasa. Ngaran nu basajan, nu remen kagundamkeun.

"Mbi...!"

Manéhna. Nu kalangkangna mulan-malén balawiri dina implengan. Moal. Moal kapalingan déngé. Gancang malikkeun awak. Bréh.

"Mbi...!"

Léngkahna teu kebat. Manéhna, kadon ngajanteng. Nirukkeun teuteup. Pirang ungkara pasuliwer dina teuteupna. Teu kedal. Hayang nyampeurkeun. Hayang namplokkeun kasono.

"Mbi...!"

Kateug. Ieu suku lir nu dipaseuk, teu kaduga ngaléngkah.

"Mang...!" ceuk teuteupna.

"Mbi...!" ceuk haté. Ngajeten.

"Mang...!" ceuk sora séjén.

"Mang...!" nu séjén deui. Nu nyalukan ngaréaan. Patingcelengkeung, ngung-ngong ti saban juru.

"Mang...!" Mingkin réa.

"Mang...!" Mingkin réang. Ngaweuhan. Jul-jol. Manéhna, dina pirang dangdanan, dina pirang dedegan. Pirang keureutan ngadareukeutan. Ngariung. Ngararagamang. Ngarejengan. Leng, leng.

"Mang, nu abdi dihérang!"

Leng.

"Mbiiiii...!" Les.

30 Agustus 2012

BULAN

Manéhna kungsi boga cita-cita hayang jadi astronot.

“Hayang nganjang ka bulan”, cenah. Hayang manggihan Nini Antéh jeung ucingna, nu remen didongéngkeun ku bapana.

Manéhna sok resep nyawang bulan tina jandéla kamarna. Neuteup anteb teu ngiceup-ngiceup. Mun kabeneran bongoh, bulan sok dirawél ku manéhna. Bulan tumanggal. Bulan sapasi. Bulan parahu. Bulan mabra. Bulan surem. Hiji-hiji diampihan. Diéntépan. Disimpen kalawan tarapti dina lomari. Teu paduli batur salembur ibur kaleungitan bulan unggal peuting.

Sakapeung, bulan dibalatakkeun di luhur ranjang. Bulan manéhna. Bulan tatangga. Bulan baraya. Bulan deungeun-deungeun. Piligenti bulan dibawa ulin. Dimandian. Dibajuan. Dibedakan. Diusapan. Dikeukeupan. Digaléntoran. Disaréan.

Kitu jeung kitu gawéna unggal peuting, ti saprak bapana remen unggah kana ranjangna, ngadon mihapékeun bulan di jero beuteungna.

Oktober 2011